Breng een dagje door op Valkhof Festival en je ontdekt hem vast, leunend tegen een van de bomen in het park, met een blik die continu heen en weer schiet tussen het podium en zijn schetsboek. Gerard Mulder is op Valkhof zo’n beetje uitgegroeid tot een grotere bekendheid dan de meeste bands die op het festival spelen.

Ook dit jaar draagt Gerard zijn pen en papier weer met zich mee, van podium naar podium. Overal legt hij in een mum van tijd optredende artiesten vast in trefzekere schetsen. Hij doet het al een jaar of tien. “Normaal schilder ik vooral aquarellen, in de natuur. Maar dit is een stuk levendiger. Meestal probeer ik een band vast te leggen in één pose, maar die houden ze natuurlijk nooit lang vast. Soms komen ze na een tijdje weer terug in die oorspronkelijke pose, maar soms ook niet. Dan begin ik gewoon opnieuw.”

Juist die vluchtigheid maakt Gerards tekeningen zo bijzonder. Zijn hand trilt een beetje, maar als hij strepen zet, doet hij dat zonder enige vorm van twijfel. “Als je met potlood tekent, kun je nog eens goed nadenken over wat het juiste perspectief is. Maar ik teken met pen, dus als iets eenmaal staat kan ik niet meer terug. Soms kleur ik dingen een beetje in, maar meestal hou ik het bij zwart-wit.” Achteraf scant Gerard al zijn tekeningen thuis in. Hij zet ze op zijn social media, maakt er video’s van of stuurt ze door naar de bands die hij heeft vastgelegd. “Dat vinden ze vaak heel leuk. Het is toch iets anders dan een foto.”

Of dat nou een band is die de Arc afsluit of de Entree opent, dat maakt Gerard niks uit. “Ik houd van allerlei muziek en vind het juist leuk om kleine en originele bands te ontdekken, daar spelen er hier heel veel van. Maar toen er gisteren alleen maar punkbands op het programma stonden, ben ik wel even naar ’t Eiland gegaan, hoor.” Dan slaat hij zijn boek dicht en struint hij weer het terrein op, snel richting de volgende Valkhof-band die vereeuwigd moet worden.

foto’s door Mark Ooms