19 maart 2019

Tuurlijk, de bezwerende sixtiesrock van Derya Yıldırım & Grup Şimşek past perfect in de Turkse traditie. En het kwintet brengt maar wat graag odes aan de Anatolische sterren van toen. Maar stiekem is de formatie veel meer dan een tijdmachine waarmee je alleen naar het verleden kunt reizen: het vijftal neemt je namelijk ook mee naar de toekomst!

Vijf jaar geleden speelt de talentvolle Turkse zangeres Derya Yıldırım op een festival in haar woonplaats Hamburg voor het eerst samen met de muzikanten uit Frankrijk, Italië en Engeland die uiteindelijk Grup Şimşek zullen vormen. Derya Yıldırım is dan al het stralende middelpunt van de kersverse groep. Ze speelt de saz of bağlama, een soort Turkse luit met drie snaren, waarvan er één uit drie delen bestaat en twee uit twee delen. Het instrument is eeuwenoud en kent zijn oorsprong in Centraal-Azië, al is het ook verwant aan de Griekse bouzouki en de Bulgaarse tambura. In tegenstelling tot de meeste Westerse snaarinstrumenten zit het klankgat van de bağlama, dat Derya bespeelt met een soort dunne plectrum, aan de onderkant, niet op het bovenblad.

Het eerste optreden bevalt zo goed dat de muzikanten ervan overtuigd raken dat hun samenwerking simpelweg voort móét bestaan. Een jaar na hun eerste show werkt het vijftal voor het eerst aan zijn opnames. Het repertoire bestaat niet alleen uit eigen composities, maar ook uit nieuwe versies van Turkse evergreens uit de jaren zestig en zeventig. Het vijftal brengt op geheel eigen wijze odes aan legendes als Selda Bağcan – die vijf jaar geleden nog een een sensationele show speelde op het Utrechtse Le Guess Who? – en Özdemir Erdoğan, wiens hit ‘Gurbet’ prompt van zijn stoflaag werd ontdaan en in een swingend nieuw jasje werd gestoken.

Op hun eerste EP, Nem Kaldi, staat ook een eigentijdse variant op ‘Oy Oy Emine’, een traditioneel liefdeslied dat iedereen in Turkije mee kan zingen. Er bestaan vanzelfsprekend ontzettend veel versies van het nummer, maar één van een psychedelische rockband? Nee, dat was eigenlijk nog nooit vertoond. De meest bijzondere klassieker die Yıldırım & Şimşek onder handen nemen is misschien wel ‘Üç Kiz, Bir Ana’ (‘Drie Dochters, Een Moeder’). Het lied vertelt het waargebeurde verhaal van het dorpje Sarıkamış, diep in het oosten van Turkije.

Daar stuurde een zieke herder zijn vrouw en dochters erop uit om voor de kudde te zorgen. Als hij beter werd, zou hij hen weer komen vergezellen, maar bij het afscheid beseft de familie zich vooral dat ze elkaar waarschijnlijk nooit meer zullen zien. De oorsprong van het gedicht over de gebeurtenis is een mysterie, al wordt het vaak toegeschreven aan dichter Kurbani Kılıç. Het belangrijkste is wellicht dat Derya Yıldırım het anno 2019 zingt met een overtuiging die doet vermoeden dat ze het hoogstpersoonlijk geschreven heeft. Met die passie bieden de zangeres en haar bandgenoten tijdens Valkhof 2019 een kosmopolitische kijk op de prachtige Turkse poptradities van weleer.

nieuwsbrief

Ben als eerste
op de hoogte